कसाबसा प्रोजेक्ट कम्प्लीट झाला, कम्प्लीट म्हणजे अजून थोडे एन्हांसमेंट राहिले होते, पण अगदीच गरज नव्हती. बाकीच्या पोरांना सुद्धा मदत करून झाली. सगळी तयारी झाली होती, आणि कॉलेजला निघालो. आज वर्गात आल्या आल्या बारकं आल, आणि त्याने सांगितल "अबे प्रसाद्या, फायनल डेमो आपला प्रोजेक्ट गाईड घेणार नाही, दुसऱ्या पोरांचा गाईड येऊन आपला प्रोजेक्ट चेक करणार म्हणे".
मी थोडा विचार केला च्यायला, आपला प्रोजेक्ट आपणच बनवलेला आहे, टेन्शन कशाला घ्यायचं? लगेच भराभर लॅबमध्ये जाऊन बसलो. प्रोजेक्ट कॉलेजच्या कम्प्युटरमध्ये टाकला, पण नशीब खडतर! कॉलेजच्या कम्प्युटरमध्ये भयंकर वायरस होते, आणि त्यामुळे प्रोजेक्ट रन होत नव्हता. आली ना पंचाईत! आमच्याकडे लॅपटोप होता, त्यात प्रोजेक्ट व्यवस्थित रन होत होता, आम्हाला वाटल की काही प्रोब्लेम होणार नाही. पण तसं नव्हतं, एच.ओ.डी. ने अगोदरच सांगून ठेवलेलं होत की कुणीही लॅपटोपवर प्रोजेक्ट दाक्यावायचा नाही.
आमचा प्रोजेक्ट तपासण्यासाठी एक मॅडम आली. तिला जास्ती काही येत नव्हत, पण शहाणपणा अति! मी एक आयडिया केली, तो लॅपटोप लॅनमध्ये एके ठिकाणी जोडून टाकला. आणि कॉलेजच्या कम्प्युटरवर प्रोजेक्ट रन करू लागलो. व्यवस्थित रन होत होता, तेवढ्यात गण्याने तिच्याशी पंगा घेतला. ती चिडचिड करायला लागली. आणि लगेच तिने आरोळी ठोकली, तुमचा कोड दाखवा. मी त्या कम्प्युटर वर कोड कॉपी करून ठेवलेलं होता, तो दाखवणार एवढ्यात गण्याने तोंड फाडले- "मॅडम, कोड त्या लॅपटोपवर आहे!" मग काय, ती थैमान घालून एच.ओ.डी. कडे गेली. आणि सगळा प्रकार तिने तिथे सांगितला. आमची चांगलीच वाट लागली होती, पण आम्ही सुद्धा धुरंदर! सरळ एच.ओ.डी. ची केबिन गाठली, आणि सगळी माहिती दिली. डेटाबेस वर्क करत नाही, अपाचे वर्क करत नाही, वेब सर्वर वर्क करत नाही, हे सगळे उदाहरणासहीत स्पष्ट केले. आणि परत परमिशन मिळाली. पण गण्याच्या तोंड फाडण्यामुळे ग्रेड फालतू मिळाला.
इकडे बारक्या, श्रीकांत्या, आणि निख्याचा प्रोजेक्टसुद्धा बऱ्यापैकी कम्प्लीट झालेला होता. एव्हाना श्रीकांत्याच्या घरी आमच (डक्क्या आणि मी) जाणं वाढल होत. हे गण्याला बिलकुल आवडायचं नाही. तो मला नेहमी सांगे, "प्रसाद्या यार कशाला जातोस तिकडे? ते श्रीकांत्या लई खडूस आहे, काम झाल की नंतर भांडते". मी एकदा ह्या वरून गण्याला खूप झापल. मी म्हणालो, च्यायला तुम्ही दोघं भांडून घेता, आणि आम्हाला कशाला बंधन घालता, ह्याला बोलू नको, त्याला बोलू नको.. खड्ड्यात जा.. मी जातो तिकडे, तुला यायचं तर ये, नाही तर नको येऊ. तो तिकडे यायचा नाही, म्हणून त्याला प्रोजेक्टमध्ये काय चालू आहे, काय नाही, काहीही कळायचं नाही. म्हणून तो व्यथित असायचा.
एके दिवशी मी डक्क्या च्या घरी बसलो होतो, आणि डक्क्या त्याच्या वडिलांना बाहेर सोडायला गेला होता. तेवढ्यात गण्या आला. आता भांडायचं कशाला म्हणून काही बोललो नाही. मी माझ काम करत बसलो. हा नुसता तिथे बसून होता, पेपर चाळीत! काही वेळाने मला तहान लागली. उन्हाळा होता. कुलर चालू होत. मी गण्याला म्हणालो, "गण्या, तहान लागलीये यार. जरा डक्क्याच्या घरी पाणी मागतोस का?" तो म्हणाला, नाही यार. मला कोणी ओळखत नाही. त्यावरून आमच्यात खटका उडाला. मी म्हणालो, हरामखोर, पाणी मागायला ओळख लागते का बे? पण त्याने शेवट पर्यंत पाणी काही आणल नाही. थोड्या वेळाने, उकडत होत. म्हणून मी गण्याला म्हणालो, "अबे, त्या कुलर मध्ये पाणी आहे का पहा!". लगेच तो म्हणाला "कशाला, प्यायला का?". मी अजूनच चिडलो, "अबे अये, कुलरच पाणी आपल्या बापाने पिलं होतं का रे?" लगेच हाणामारी चालू होणार होती. पण डक्क्याने ती टाळली.
प्रोजेक्टच्या शेवटच्या काही दिवसात मी श्रीकांतकडे जायचो. तिथे काही गमती झाल्या. त्या पैकी ही एक-
सकाळी ९ पासून आम्ही प्रोजेक्टमध्ये किडे करत होतो. दुपारी १-२ वाजता थोडे थकलो. मग, उगाच त्याच्या घरात फिरत बसलोत. ह्या खोलीतून त्या खोलीत. तिथे त्याच्या बहिणीने बनवलेला एक रोबो होता.
मी-- अबे हे काय आहे?
तो-- अरे हा रोबो आहे. माझ्या बहिणीने बनवला आहे.
मी-- चालतो का हा?
तो-- हो, चालतो की.
मी-- सेल वर चालतो का?
तो-- नाही बहुतेक डायरेक्ट पावर द्याव लागते. थांब. आपण चालू करूयात.
तोपर्यंत तिथे निख्या आणि बारकं पण आले, आणि तमाशा बघू लागले. श्रीकांतने रोबो हातात धरला, आणि मी त्याच्या वायर्स मेन स्वीचपाशी घेऊन गेलो. मी त्याला विचारल, लावू का रे? तो म्हणाला लाव!
मी पावर लावली, पण काही होत नव्हत. मग त्याला लक्षात आल, की तिथे एक बटन आहे. त्याने ते बटन दाबल, आणि फाडकण आवाज आला. मोठ्ठी ठिणगी निघाली त्या रोबो मधून आणि अक्षरशः जळाला. आमच्या दोघांना धडधड होत होती. कारण मोठ्या संकटातून वाचलो होतो. तिकडून निख्या आणि बारक्या विस्फारलेल्या डोळ्यांनी पाहत होते.
तेवढ्यात बारकं बोंबललं, "अबे प्रोजेक्ट सेव केला होता का?"
मी- नाही, पण काय झालंय?
तो- अबे पूर्ण घराची लाईट गेलीये.
मी- च्या मायला! अबे श्रीकांत्या, तुला त्या लॅपटोपला बॅटरी बसवून घ्यायला काय होतंय बे?
मग आमची धावपळ चालू झाली ते इनवर्टर शोधण्यासाठी. ते कुठेतरी सज्जावर ठेवलेलं होत. तिथे गेलो, आणि २-३ बटन होते. कुठले तरी बटन दाबले, आणि त्याचा टिंग-टिंग आवाज बंद झाला. आणि लाईट आली.
हा दिवस आम्ही कधीही विसरू शकणार नाही :)
मी म्हणालो, च्यायला, उगाच त्या रोबो च्या मागे लागलो. चांगला प्रोजेक्ट करत बसलो होतो.
प्रोजेक्टमध्ये जे-जे चेंजेस केले होते, ते परत करावे लागले. पण ह्या वेळेस तेवढ अवघड गेल नाही.
क्रमशः
मी थोडा विचार केला च्यायला, आपला प्रोजेक्ट आपणच बनवलेला आहे, टेन्शन कशाला घ्यायचं? लगेच भराभर लॅबमध्ये जाऊन बसलो. प्रोजेक्ट कॉलेजच्या कम्प्युटरमध्ये टाकला, पण नशीब खडतर! कॉलेजच्या कम्प्युटरमध्ये भयंकर वायरस होते, आणि त्यामुळे प्रोजेक्ट रन होत नव्हता. आली ना पंचाईत! आमच्याकडे लॅपटोप होता, त्यात प्रोजेक्ट व्यवस्थित रन होत होता, आम्हाला वाटल की काही प्रोब्लेम होणार नाही. पण तसं नव्हतं, एच.ओ.डी. ने अगोदरच सांगून ठेवलेलं होत की कुणीही लॅपटोपवर प्रोजेक्ट दाक्यावायचा नाही.
आमचा प्रोजेक्ट तपासण्यासाठी एक मॅडम आली. तिला जास्ती काही येत नव्हत, पण शहाणपणा अति! मी एक आयडिया केली, तो लॅपटोप लॅनमध्ये एके ठिकाणी जोडून टाकला. आणि कॉलेजच्या कम्प्युटरवर प्रोजेक्ट रन करू लागलो. व्यवस्थित रन होत होता, तेवढ्यात गण्याने तिच्याशी पंगा घेतला. ती चिडचिड करायला लागली. आणि लगेच तिने आरोळी ठोकली, तुमचा कोड दाखवा. मी त्या कम्प्युटर वर कोड कॉपी करून ठेवलेलं होता, तो दाखवणार एवढ्यात गण्याने तोंड फाडले- "मॅडम, कोड त्या लॅपटोपवर आहे!" मग काय, ती थैमान घालून एच.ओ.डी. कडे गेली. आणि सगळा प्रकार तिने तिथे सांगितला. आमची चांगलीच वाट लागली होती, पण आम्ही सुद्धा धुरंदर! सरळ एच.ओ.डी. ची केबिन गाठली, आणि सगळी माहिती दिली. डेटाबेस वर्क करत नाही, अपाचे वर्क करत नाही, वेब सर्वर वर्क करत नाही, हे सगळे उदाहरणासहीत स्पष्ट केले. आणि परत परमिशन मिळाली. पण गण्याच्या तोंड फाडण्यामुळे ग्रेड फालतू मिळाला.
इकडे बारक्या, श्रीकांत्या, आणि निख्याचा प्रोजेक्टसुद्धा बऱ्यापैकी कम्प्लीट झालेला होता. एव्हाना श्रीकांत्याच्या घरी आमच (डक्क्या आणि मी) जाणं वाढल होत. हे गण्याला बिलकुल आवडायचं नाही. तो मला नेहमी सांगे, "प्रसाद्या यार कशाला जातोस तिकडे? ते श्रीकांत्या लई खडूस आहे, काम झाल की नंतर भांडते". मी एकदा ह्या वरून गण्याला खूप झापल. मी म्हणालो, च्यायला तुम्ही दोघं भांडून घेता, आणि आम्हाला कशाला बंधन घालता, ह्याला बोलू नको, त्याला बोलू नको.. खड्ड्यात जा.. मी जातो तिकडे, तुला यायचं तर ये, नाही तर नको येऊ. तो तिकडे यायचा नाही, म्हणून त्याला प्रोजेक्टमध्ये काय चालू आहे, काय नाही, काहीही कळायचं नाही. म्हणून तो व्यथित असायचा.
एके दिवशी मी डक्क्या च्या घरी बसलो होतो, आणि डक्क्या त्याच्या वडिलांना बाहेर सोडायला गेला होता. तेवढ्यात गण्या आला. आता भांडायचं कशाला म्हणून काही बोललो नाही. मी माझ काम करत बसलो. हा नुसता तिथे बसून होता, पेपर चाळीत! काही वेळाने मला तहान लागली. उन्हाळा होता. कुलर चालू होत. मी गण्याला म्हणालो, "गण्या, तहान लागलीये यार. जरा डक्क्याच्या घरी पाणी मागतोस का?" तो म्हणाला, नाही यार. मला कोणी ओळखत नाही. त्यावरून आमच्यात खटका उडाला. मी म्हणालो, हरामखोर, पाणी मागायला ओळख लागते का बे? पण त्याने शेवट पर्यंत पाणी काही आणल नाही. थोड्या वेळाने, उकडत होत. म्हणून मी गण्याला म्हणालो, "अबे, त्या कुलर मध्ये पाणी आहे का पहा!". लगेच तो म्हणाला "कशाला, प्यायला का?". मी अजूनच चिडलो, "अबे अये, कुलरच पाणी आपल्या बापाने पिलं होतं का रे?" लगेच हाणामारी चालू होणार होती. पण डक्क्याने ती टाळली.
प्रोजेक्टच्या शेवटच्या काही दिवसात मी श्रीकांतकडे जायचो. तिथे काही गमती झाल्या. त्या पैकी ही एक-
सकाळी ९ पासून आम्ही प्रोजेक्टमध्ये किडे करत होतो. दुपारी १-२ वाजता थोडे थकलो. मग, उगाच त्याच्या घरात फिरत बसलोत. ह्या खोलीतून त्या खोलीत. तिथे त्याच्या बहिणीने बनवलेला एक रोबो होता.
मी-- अबे हे काय आहे?
तो-- अरे हा रोबो आहे. माझ्या बहिणीने बनवला आहे.
मी-- चालतो का हा?
तो-- हो, चालतो की.
मी-- सेल वर चालतो का?
तो-- नाही बहुतेक डायरेक्ट पावर द्याव लागते. थांब. आपण चालू करूयात.
तोपर्यंत तिथे निख्या आणि बारकं पण आले, आणि तमाशा बघू लागले. श्रीकांतने रोबो हातात धरला, आणि मी त्याच्या वायर्स मेन स्वीचपाशी घेऊन गेलो. मी त्याला विचारल, लावू का रे? तो म्हणाला लाव!
मी पावर लावली, पण काही होत नव्हत. मग त्याला लक्षात आल, की तिथे एक बटन आहे. त्याने ते बटन दाबल, आणि फाडकण आवाज आला. मोठ्ठी ठिणगी निघाली त्या रोबो मधून आणि अक्षरशः जळाला. आमच्या दोघांना धडधड होत होती. कारण मोठ्या संकटातून वाचलो होतो. तिकडून निख्या आणि बारक्या विस्फारलेल्या डोळ्यांनी पाहत होते.
तेवढ्यात बारकं बोंबललं, "अबे प्रोजेक्ट सेव केला होता का?"
मी- नाही, पण काय झालंय?
तो- अबे पूर्ण घराची लाईट गेलीये.
मी- च्या मायला! अबे श्रीकांत्या, तुला त्या लॅपटोपला बॅटरी बसवून घ्यायला काय होतंय बे?
मग आमची धावपळ चालू झाली ते इनवर्टर शोधण्यासाठी. ते कुठेतरी सज्जावर ठेवलेलं होत. तिथे गेलो, आणि २-३ बटन होते. कुठले तरी बटन दाबले, आणि त्याचा टिंग-टिंग आवाज बंद झाला. आणि लाईट आली.
हा दिवस आम्ही कधीही विसरू शकणार नाही :)
मी म्हणालो, च्यायला, उगाच त्या रोबो च्या मागे लागलो. चांगला प्रोजेक्ट करत बसलो होतो.
प्रोजेक्टमध्ये जे-जे चेंजेस केले होते, ते परत करावे लागले. पण ह्या वेळेस तेवढ अवघड गेल नाही.
क्रमशः
No comments:
Post a Comment