निख्या

पंक्यानंतर कुणाचं नाव जास्त घेतलं असेल तर तो म्हणजे निख्या. पूर्ण नाव - निखील चंद्रकांत जोशी. 

निख्याची आणि माझी ओळख सेकंड इअरच्या पहिल्या क्लास मध्ये झाली. निख्याने फर्स्ट इअर मध्ये माती खाल्ली होती, म्हणून एक वर्ष कुत्रे मारत बसला होता आणि मग आमच्या सोबत जॉईन झाला. 

त्यावेळी आमच्या कॉलेजमध्ये इंग्रजी सहसा कोणी बोलत नव्हतं. फर्स्ट इअर मध्ये माझे जास्त कोणी मित्र नव्हते, होता तो फक्त भार्ग्या. तो गेला इलेक्ट्रोनिक्स मध्ये. मी एकटा बसलो होतो, आणि थोड्या वेळात निख्या माझ्या बाजूला येउन बसला. जे फाड फाड इंग्रजी बोलायला चालू केली त्याने… बाप रे…. आम्ही राहिलो गावठी मानसं. निख्याला काय उत्तरं द्याव! तरी कसा बसा दिवस काढला. 

नंतर नंतर निख्याने त्याचे कारनामे दाखवायला चालू केले. हातावर, अंगावर काहीबाही लिहिणे…. वर्गात पच्चकन काहीतरी बोलणे…. आणि असं काही करून लोकांच्या शिव्या खाणे हे त्याचे आवडते छंद! 

असाच एक किस्सा सांगतो- एके दिवशी निख्याच्या हातावर लिहिलं होतं-- "आज समोसा खायचा नाही". आम्ही विचारलं - "का रे भाई?" तर निख्याचं उत्तर--"आज चतुर्थी आहे. आज उपवास आहे, म्हणून समोसा खायचा नाही"

घ्या. एवढ्याश्या गोष्टी साठी अंगावर लिहून घेतलं. 

अजून काही उदाहरणं-- "आज पेट्रोल भरायचं आहे"

"आज बुधवारचा बाजार आहे".  हे कशासाठी? तर आज गाडी दुसर्या रस्त्याने न्याव लागेल. ते लक्षात राहिलं पाहिजे!

१-२ वर्षाखाली गजनी पिच्चर पाहिला, आणि लगेच निख्याला फोन लावला. अबे तू केस ठोक. त्याने तुझ्या जीवनावर मूवी बनवलीय ;)

त्यावेळी निख्या अवास्तव वादावादी करायचा. खासकरून त्रिवेदी सरच्या लेक्चरमध्ये दिसून आल्यासारखं करत होता. ऐन क्लास संपायची वेळ आली, कि ह्याला काहीतरी डाउट मिळायचे. इथंही शिव्या खाउन घेत होता, आणि त्याचं पोट भरत होतं. 

थर्ड इअर च्या आसपास त्याने अजून चाळे चालू केले. लोकांकडे बारकाईने पहायचं आणि त्यांच्या नकला मारायच्या. मग लेक्चरर कसे शिकवतात, मी फोन कसा उचलतो, श्रीकांत्या कसा चालतो, बारकं कसं चालते ते सगळं दाखवायचा. मागे मी एकदा प्रोजेक्ट बद्दल लिहिलंच होतं, तेव्हा श्रीकांत्या आणि निख्या रोज हाणामारी करून धुमाकूळ घालत होते. 

अरे हो, निख्यात आणि माझ्यात एक गोष्ट कॉमन होती. ती म्हणजे आमच्या दोघांच्या बापाचं नाव चंद्रकांत होतं, आणि दोघांचे बाप स्वभावाने जवळपास सेमच! कधी बसलो की आमचं डिस्कशन सुरु व्हायचं की सगळे चंद्रकांत नावाचे मानसं कसे सर्किट असतात ;)

इकडे पुण्यात आल्यावर निख्या रूम पार्टनर झाला, आणि रोजचाच धिंगाणा चालू झाला. मला अजूनपण आठवतंय पंखा चालू ठेवायचा की नाही यावरून एकदा मारामारी झाली होती. सांगायचं तात्पर्य हेच, की युजुअली त्याचेच बाकीच्यांशी भांडणं व्हायचे, आणि तेही क्षुल्लक गोष्टींवरून ;)

मूवी बघायचा नाद त्याच्या एवढा कोणालाच नाही. त्याला कोणाची सोबत लागायचीच नाही. शनिवार असला की ह्याने एखादी मूवी प्लान केलेलीच असायची आणि मग अलार्म लावून उठायचा. ते पण अलार्मच्या आधी उठून अलार्म कधी वाजतो त्याची वाट पहायचा :P आणि एकदा परत आला की मूविच्या पहिल्या मिनिटापासून ते शेवटच्या मिनिटापर्यंतची स्टोरी सांगितली नाही तर नवलंच!

शहाण्याने निख्याला रस्ता विचारू नये! त्याचे स्वतःचेच लेफ्ट-राईटचे कन्सेप्ट्स चुकीचे आहेत, आणि विचारणारा माणूस भरकटलाच म्हणून समजा!

एकदा आम्ही असंच बाजीरावच्या वाढदिवसाच्या निमित्ताने पुरंदर किल्ल्यावर गेल्तो. त्यावेळी त्याने अन्याची जी घेतली!!! अन्या जोरजोरात हसायचा, आणि हा तिथ सगळ्यांना सेम तसंच हसून दाखवू लागला. किल्ल्यावरचे येणारे जाणारे परेशान, हे पोरगं असं का करायले? अन्या इतका चिडला की आता निख्याला मारतोच म्हणून बसला! ;) 

पण नंतर काही दिवसांनी निख्याचा स्वभाव बदलला, आणि भयानक मनमिळावू झाला. आजच्या घडीत एकच पोट्ट आहे, जे सगळ्यांच्या संपर्कात आहे. आणि सहसा कुठल्याच गोष्टींचा राग मानून घेत नाही. काही दिवसांनी निख्या पुणे सोडून गेलं आणि बेंगलोरला स्थाईक झालं.
 

आता तिथं नवीन नाटक चालू झालेत. उगाचच अंगावर टेटू काढून घेतंय. 

पाहू, निख्या काही दिवसात पुण्याला यायची प्लानिंग करतोय. ते इकडं आलं, की परत पहिले पाढे पंचावन्न होतीलच!

-पी. के.