दादा- भाग २

दादा आमच्या क्लासमध्ये आला आणि सगळ्यांना जणू शिस्तीचे धडे शिकवू लागला. बहुधा ह्यामुळेच त्याला जवळचा असा कोणी मित्र मिळाला नसावा. बेंचवर जो त्याच्यासोबत बसेल, त्याला तो प्रोफेशानालीजम सांगे.

अरे एक गोष्ट सांगायचीच राहिली- फाईनल इअरचे क्लासेस चालू झाल्यावर दादाला काही अपरिहार्य कारणामुळे वेळेवर येता आले नाही. तो ३-४ दिवस उशिरा आला. त्यामुळे एका प्राध्यापकाने त्याला हटकले. दादा जाम चिडला. त्याने लगेच हेड ऑफ डीपार्टमेंटची भेट घेतली आणि काय झाल होत ते सविस्तर सांगून त्या प्राध्यापकाचे कान भरवले. असा त्याचा स्वभाव!

डाटाबेस मेनेजमेंट सिस्टीम हा त्याचा आवडता विषय. जेव्हा केव्हा ह्या विषयाचं लेक्चर चालू व्हायचं, तेव्हा हा बाजूला बसलेल्या पोराला पुढची लाईन अगोदरच सांगायचा! आमच्याकडे युनिक्सचा तास म्हटला, कि सगळे खुश व्हायचे. कारण, त्या तासाला झोप जरी काढली तरी कुणी काही म्हणायचे नाही. एकमेकांना खडू फेकून मारायचे विचित्र चित्र काढत बसायची असा आमचा त्या तासाचा प्रोग्राम असायचा. पण ह्याला मात्र ते बिलकुल खपायच नाही. एके दिवशी उठून हा चक्क त्या लेक्चररला म्हणाला- काय थेर लावलीत ही! तुम्ही पूर्ण वेळ लेक्चर का नाही घेत? त्या दिवशीपासून नवीन रुजू झालेले लेक्चरर ह्याला घाबरू लागले. एखाद्या दिवशी हा क्लास मध्ये नसेल तर पहिले पाढे पंचावन्न!

सबमिशनचे दिवस आले होते. सगळे लोक आम्ही आमच्या "एअर कंडीशन्ड" गरम लेबमध्ये बसलो होतो. जाम उकडत होत. सबमिशनसाठी उशीर होत होता. लेक्चररला त्याची काहीही काळजी नव्हती. त्याच्यासमोर पंखा चालू होता. हळू हळू एकेका पोराचे सबमिशन होत होते. आणि काय कोण जाणे आज दादा खुप खुश होता. गर्मीमुळे आम्ही सरची परवानगी घेऊन बाहेर बसलो. आता थोड बर वाटायला लागल होत. मग गमती जमती चालू झाल्या. मध्येच दादाला काय हुक्की आली कोण जाणे, त्याने तोंडातून बदकासारखा आवाज काढला. हा आवाज आमच्या लेक्चररच्या केबिनपर्यंत गेला. मग काय, भडकला की हो तो!
सर बाहेर आले. सगळ्यांना धमकी दिली.. आत्ताचा आवाज कोण काढला सांगा, नाहीतर एकाचही सबमिशन घेणार नाही. सगळे दोस्त दादाला विनवणी करू लागले. शेवटी आपला धीट दादा गेला तिकडे. आणि त्याने कबुली दिली. तरीही लेक्चरला खर वाटत नव्हत. मग ह्याने त्या लेक्चरर समोर तो आवाज काढून दाखवला आणि त्याच्या पिंडाला कावळा शिवला. आमचे सबमिशन झाले!

अरे हो! सबमिशन वरून आठवलं, असेच सबमिशनचे जर्नल लिहित असताना मला दादाचे जर्नल्स हाती लागले. लगेच त्याच्या आणि आमच्या जर्नल्स मधला फरक प्राकार्षाने जाणवू लागला.
पहिला- त्याचे जर्नल २५-३० पेजेसचे असायचे. आमचे ८-१०.
दुसरा- तो लाल पेन, काळी पेन, निळी पेन अश्या तीन पेन चा वापर करायचा. आम्ही जी मिळेल ती वापरायचो.

हे सगळ पाहून मला एका मास्तराने विचारलं, का रे कुलकर्णी? मी दिलेले प्रश्न मोठे, की तू लिहून आणलेले उत्तर?

अशा प्रकारे आमचा फाईनल इअर एकदाचं संपलं. एग्जाम झाल्यावर सेंड ऑफ ठेवला होता कॉलेजने. तिथे एकदा दादाची भेट झाली. दादा त्या दिवशी सुद्धा फुल खुश होता. जाम मजा केली आम्ही.. नंतर तशी त्याची भेट दुर्मिळच झाली.