अपघात

अपघात हा विषय तसा मला काही नवीन नाही. कारण बहुधा तुम्हा सर्वांना माहित असावं. तेच हो! माझी गाडी (राम्प्यारी). ही गाडी मला तशी अतिप्रिय आहे. अगदी पोरीपेक्षा जास्ती प्रिय. मग काय! सविस्तर सांगाव म्हणतो...

मी इकडे पुण्याला आलो तेव्हा दोन पायावरती आलो. म्हणजे चालत नव्हे. बसने आलो, काही दिवस ऑफिसला बसने ये-जा केल. त्यावेळेस होता पावसाळा. लोकांना काय हो, तुम्ही कितीही स्वच्छ कपडे घालून आलात तरी ते तुमच्या कपड्याला मळकट करणारच. ऑफिसला जाई पर्यंत माझे कपडे चिखलाने माखून निघायचे. संतापीपणा तर वडिलोपार्जित! मी चिडायचो आणि २ शिव्या ठेवून द्यायचो. एकेदिवशी हाणामारीपर्यंत वेळ गेली होती. पण ऑफिसला जायच होतं म्हणून टाळली.

मग संताप आवरेना. गावी गेलो आणि एक जुनी गाडी विकत घ्यावी म्हणून शोधाशोध चालू केली. हिरो होंडा ची स्प्लेंडर घ्यायची होती. पण लोक अवाजवी किंमत सांगत होते. अचानक एक मित्र आला आणि त्याने सांगितलं कि त्याची पल्सर विकायची आहे. मग काय, घेतली कि हो! पण ती मला थोडी साडेसाती सारखी लागली. अगोदर खूप खर्च काढायची. आता ठीक आहे. पण मला खूप ठिकाणी अपघात झाले.

पहिला अपघात- गाडीचे ब्रेक कसे आहेत याचा अंदाज नव्हता. गाडी जोरात पळवली आणि ब्रेक मारून पाहतोय तर काय.. समोर एका दुकानाची पाटी होती. तिला जाऊन धडकलो. दुकानदार समंजस होता. त्याने माझ्याकडून पैसे न घेता जाऊ दिले.

दुसरा- गाडी आता पुण्यात आली होती. एक्सलंरेटर ची वायर थोडी जाम होती. जरी रेस कमी केली तरी गाडी पळायची. नळस्टोपच्या चौकात सिग्नल लागला. गाडी फर्स्ट गियर मध्ये होती. मला वाटले क्लच सोडल्यावर गाडी बंद पडेल. मी सोडला. गाडीने लगेच जंप मारून समोरच्या स्कुटीला मिठी मारली. त्या पोरीने शिवी दिली !@#$$%^^. असो.

तिसरा- ऑफिसमध्ये थोड डोक खराब झालं होत. संताप्लेलो होतो. सुसाट वेगाने जात होतो. मन थोड शांत करण्यासाठी कमिन्स कॉलेजचा रस्ता धरला. १-२ लई भारी पोरी दिसल्या. समोरून खाडकन आवाज आला. बघतो तर काय, एक दुचाकीस्वार रस्त्यात थांबला होता. त्याच्या समोर विरुद्ध दिशेने एक काका होते (नशीब मामा नव्हते). माझी गाडी त्याच्या गाडीला धडकली. त्याची गाडी उसळून काकांच्या गाडीला चीपकली. दोघांच्या गाड्या कमी वजनाच्या होत्या. भरपूर नुकसान झाले. मला वाटत होते माझी चूक आहे. पण एक भाजीवाला मध्ये पडला. त्याने समोरच्या पोराचे कान भरायला चालू केले. त्याला म्हणाला, बाळा रस्त्यात थांबला कि असेच होणार! ह्या माणसाला दोष देऊन काही उपयोग नाही. चूक तुझी आहे! मी म्हणालो व्वा! चांगल्या ४००-५०० च्या भूर्दन्डातून सुटका झाली.

अजून काही आहेत. नंतर कॉमेंट्स मध्ये लिहितो.

आपला,
पी.के.

मी पाहिलेला बहिरी ससाणा

मी आजवर खुप पक्षी पाहिलेत. पण बहिरी ससाणा काही पाहिला नाही. मग मी काय पागल झालोय? नाही. तसं नाहीये. कारण मी पाहिलेला बहिरी ससाणा हा काही पक्षी नसून माणूस आहे! काय? हो खरच!
इसमाचे नाव- सांगणे निषिद्ध.

त्याच झालं काय, की ह्याला कॉलेज मध्ये असताना कानाचा विकार झाला. मग हा चांगल्या १० दिवस सुट्ट्या मारून घरी बसला. नंतर आला कॉलेज मध्ये. काही दिवसांनी आमच्या असं लक्षात आलं, की ह्याला थोड कमी ऐकू येतंय. मग काय! नावं पडली की हो- बहिर्जी, बहिरटवाडी, भैरोसिंग, बहिरी ससाणा, इ.

मला त्यापैकी बहिरी ससाणा हे नावं फारच आवडतं. कारण मला पक्षांची जरा जास्तच आवड आहे. तर हा बहिरी ससाणा अंगापिंडाने जरा फुग्लेलाच आहे. नाही म्हटलं तरी वजन ८०-८५ च्या घरात असेल. सवयी तर लै भारी ह्या ससाण्याच्या!

जेवताना पहिला भात, मधला भात, आणि शेवटचा भात खाल्ल्याबिगर ह्याला जेवण झाल्यासारखं वाटत नाही. जेवण झाल्यावर बडीशेप, किंवा लवंग किंवा विलायची हवीच. मग थोडा वेळ नगाऱ्यावरून हाथ फिरवत चालायचं.
चालायची स्टाईल तर अजब. हा ससाणा चालायला लागला की बाजूच्या २ लोकांना चालता येत नाही. हाथ एवढे हलतात ह्याचे (बहुतेक पंख नाहीत म्हणून हाथ हलवत असावा). रस्त्यावरून चालत असला की वाहनचालकांची फार दमछाक होते! ऐकू कुठे येतं महाशयांना!
फोन आला की ऐकू यायचं नाही. मग काय, आम्हाला त्याला सांगाव लागायचं. अरे बाबा फोन आलाय. उचल.
आता एवढ सगळ सांगितल्यावर साहजिकच आहे. हा उडेल कसा? मी तरी आत्तापर्यंत एवढ्या वजनाचा पक्षी नाही पहिला.

परवाचीच गम्मत सांगतो. हा ससाणा जरा आजारी पडला होता. मग दुसऱ्या दिवशी मी फोन वरून नेट लावल. हा नेट वरती बसला होता. एका मित्राचा फोन आला. त्याने विचारल की काय करतोयस, हा म्हणाला नेट वरती बसलोय. मग तो मित्र म्हणाला, तब्येत कशी आहे? तर आमचा ससाणा म्हणाला, काही नाही भारी स्पीड आहे :)

अजून एक अशीच गम्मत. आमच्या कॉलेज च्या बाजूला विमानतळ आहे. तर एके दिवशी आमच्या कॉलेज मध्ये ड्रीलिंगचे काम चालू होते. मग वर्गात बसल्यावर थोडा गर्र्रर्र आवाज येत होता. आम्ही सहज ससाण्याकडे नजर टाकली. तर हा डोकं हलवत होता. बहुतेक सिग्नल कॅच करायचा प्रयत्न करत होता. मग आम्ही त्याला विचारल, काय झालं रे तुला? तर म्हणाला बाजूने बहुतेक विमान जातंय, त्याचा आवाज ऐकतोय :) खूप हसलो आम्ही त्या दिवशी.


अजून अशाच भारी घटना आहेत. पण सांगत बसलो तर हा ससाणा मला भेटल्यावर बदडून काढेल. तुमच्याकडे काही घटना असतील तर कॉमेंट मध्ये लिहा!

आपला,
पी.के.

फिरकी

अतिपरिचयात अवज्ञा ही पंक्ती सदा आणि शंभू यांना मान्यच नव्हती. त्यांचं म्हणणं असं, की जे मित्र आमच्यासारखी मैत्री करतात, त्यांच्यात भांडण किंवा अपमान कसा होऊ शकतो. कारण ते इतके जवळचे मित्र होते की कधी त्यांच्यावर भांडण करण्याची वेळ येईल अस त्यांना कधीच वाटत नव्हतं.

लहानपणापासून शाळेत गेलेले मित्र, आता कॉलेज मध्ये जाऊ लागले. इंजिनीअरिंगला ही सोबत अडमिशन घेतल. कॉलेज दुसऱ्या शहरात असल्यामुळे हे तिकडे गेले. आणि एकाच रूममध्ये राहू लागले. दोघांचाही स्वभाव मनमोकळा असल्यामुळे त्यांनी भरपूर मित्र कमावले. एकत्र कॉलेज ला जायचे, यायचे.. कॅन्टीन मध्ये एकत्र बसून खायचे. परीक्षा चालू झाल्या, की हे सगळे मित्र एकत्र बसून अभ्यास करायचे. रात्र रात्र बसून सबमिशन पूर्ण करायचे. सगळ अगदी टीपीकल इंजिनीअरिंगच्या पोरांसारख चालू लागल.

पहिलं वर्ष जसं गेलं, तसेच बाकीचे तीन वर्ष उलटले. इकडेसुद्धा एकही दिवस असं गेला नाही की त्या दिवशी ह्या दोघांचं भांडण झाल. शेवटच्या वर्षी दोघांनी कॅम्पस इंटरव्यू दिला. दोघेही मोठ्या कंपन्यात सेलेक्ट झाले. फ़ाईनल एग्झाम झाल्या आणि लगेच महिन्याभरात ह्या दोघांची जोइनिन्ग आली. आणि गम्मत अशी, एकाच शहरात!

परत हे दोघे रूम पार्टनर म्हणून राहायला लागले. या वेळेला सोबत कॉलेज चे मित्र नव्हते. होते ते त्यांच्या ऑफिस मध्ये झालेले मित्र. सदा लहानपणापासून थोडा मजाकू वृत्तीचा होता. तो नेहमी काहीतरी करून मित्रांची फिरकी घ्यायचा. पण आता शंभूला ते आवडेना. शंभू कधी चिडचिड करायचा. पण ते सदाला कधी कळाल नाही.

एके दिवशी सदाच्या मनात आलं, की आपण शंभूची फिरकी घ्यावी. असे म्हणून तो शम्भूच्या जवळ गेला. आणि उगा बाचाबाची करावी म्हणून काही तरी सुरुवात केली. शंभू सुरुवातीलाच चिडला. पण सदाच्या ते लक्षात नाही आलं. सदाने कंटीन्यू केलं. आणि काही कळायच्या आत शम्भूने सदाच्या कानाखाली वाजवली.
सदा थोडा स्तब्धच राहिला. डोळ्यातून पाणी आलं. आणि आज त्याला अतिपरिचयात अवज्ञा हा पंक्ती ची प्रचीती आली. ह्यात शंभूची चूक होती अस म्हणता येणार नाही, कारण ती मानवी वृत्तीच आहे. त्याला शंभू कसा अपवाद ठरेल?

आता शंभू आणि सदा एका रूम मध्ये सोडा, एका देशात नाहीयेत. सदा कुठे तरी कॅनडाला राहतो तर शंभू इकडे बंगलोरला. आणि ते दोघे सहसा एकमेकांना बोलत सुद्धा नाहीत. पण सदाला आजही वाटत, की त्याने शंभूची फिरकी घ्यायला नको होती. आणि शंभू आजही त्या भांडणासाठी सदाला दोष देतो.

आपला,
पी.के.

टोपण नाव

बहुधा सर्वांनाच लहानपणी टोपण नाव असते. मलाही टोपण नाव होते. तुम्हालाही असेल. जर तुमची इच्छा असेल तर तुम्ही कॉमेंट्स मध्ये तुमचे टोपण नाव देऊ शकता. तुमची मर्जी.
हा, तर सांगायचा मुद्दा आहे टोपण नाव. गेल्या काही दिवसात मी बर्याच जणांना टोपण नाव दिलेले आहे. जरी त्यांच्या आईबापांनी दिले असेल तरी मी अजून एक टोपण नाव असावे म्हणून ठेवून दिलेले आहे. काही मित्रांना दिलेली टोपण नावे खाली दिली आहेत:

१. बगळ्या: बापरे! ह्या नावाने तर मी कित्येक लोकांना हाक मारतो. पण त्या मागे काहीतरी शास्त्रीय कारण असते. उदाहरणासहीत स्पष्ट करतो न मी! एक मित्र आहे त्याला मी बगळ्या म्हणतो-- त्याचा कारण म्हणजे तो अगदी उंच आहे.. आणि मेन गोष्ट म्हणजे तो बहुधा एका पायावरती उभा राहतो. आणि दुसऱ्या पायाची घडी करतो. एके दिवशी असंच मी लक्ष दिलं आणि त्याला बगळ्या नाव देऊन टाकलं. अजून एक मित्र आहे, त्यालाही हेच नाव दिल आहे-- त्याचा कारण असं कि तो अति पांढरा होता (म्हणजे गोरा). म्हणून त्याला बगळा नाव देऊन टाकलं.

२. बिबळ्या: माझा एक कलीग आहे. एके दिवशी तो थोडासा पिवळसर शर्ट घालून आला (म्हणजे परिधान करून आला. गैरसमज होऊ नये म्हणून अगोदरच स्पष्ट केलेलं बरं). त्या शर्ट वरती थोडे काळे काळे ठिपके होते. तो थोडा बिबळ्या सारखा दिसला.. म्हणून बिबळ्या नाव पडल त्याच.

३. टीवटीवी: माझा कॉलेज मधला एक मित्र आहे. तसा तो माझा रूममेट सुद्धा आहे. त्याला बडबड करायची फार सवय आहे.. म्हणून त्याच नाव टीवटीवी पडल.

४. सायबेरीयन करकोचा: एक मित्र आहे तोसुद्धा उंच आहे. पण अगोदर एक बगळा झाला असल्यामूळे त्याला सायबेरीयन करकोचा बनवावा लागला.

५. कुबड्या खवीस: एक माणसाला मी रोज येता जाता पाहत असतो. तो थोडा कुबड काढून चालत असतो. म्हणून त्याच नाव कुबड्या खवीस.

६. कवट्या महाकाळ: एक इसम आहे, तो कवटी दाखवत फिरतो. आणि वागण्याने सुद्धा थोडा धसमुसळा आहे. म्हणून त्याला कवट्या महाकाळ बनाव लागल.


आता एवढ सगळ झाल्यावर लोक मला कसे सोडतील ना! त्यांनीही मला एक नाव ठेवून दिल-- "आन्ना". ह्या मागचं शास्त्रीय कारण अस की मला इडली सांबार आणि वडा सांबार आवडतात. आणि मी बरेचदा तेच खात असतो. म्हणून त्यांनी साउथ इंडिअन म्हणून मला आन्ना नाव देऊन टाकल.

असो, तुमच्याकडे काही टोपण नावे असतील तर तीही इकडे पोस्ट करा. म्हणजे कॉमेंट्स मध्ये द्या.

आभारी,
पी.के.

सुरुवात करावी..

नमस्कार मित्रांनो..

माझा पहिला ब्लोग लिहित आहे..
खर पाहिलं तर मी बरेच ब्लोग्स वाचेलेले आहेत.. त्यामुळेच मला "इन्स्पिरेशन" मिळाले आहे :)

बघुयात किती सक्सेसफुल होतो ते..

आपला प्रसाद (पी.के.)

इदर--उदर फंडा

मी माझ्या लहानपणापासून मराठवाड्यात राहिलेलो आहे. नोकरीनिमित्त इकडे आलो. इकडे म्हणजे पुण्याला. सांगायची गोष्ट म्हणजे, मी लहानपणापासून "इधर" ला "इधर" म्हणायचो आणि "उधर"ला "उधर" म्हणायचो.

पण हल्ली गोष्ट थोडी वेगळी झाली आहे. म्हणजे इकडे आल्यापासून इधर ला "इदर" आणि उधर ला "उदर" म्हणायची सवय झाली आहे. इतकी, कि मी माझ्या घरी किंवा मित्रांसोबत असताना सुद्धा इदर आणि उदर म्हणत असतो :)

ही सवय कशी लागली ते नका विचारू. कारण मी त्याचे कारण जर सांगत सुटलो तर भाषावाद आंनी प्रांतवाद उफाळून येईल. आणि मला ते नकोय.
इदर उदर वरून आठवले.. काही दिवसांपूर्वी मी ओर्कुट वरती फोटो अपलोड केले. त्या फोटो चे टाइटल सुद्धा इदर--उदर दिले आहे :) आणखी एक गोष्ट. माझा एक कलीग होता, त्याला बसल्या जागी इदर उदर इदर उदर असा जप करायची सवय होती ही सांगायची मुख्य गोष्ट. बहुतेक त्याच्यामुळेच मला इदर उदर म्हणायची सवय लागलीये.

असो, पण कधीकधी इधर ला "इदर" आणि उधरला "उदर" म्हणून पहा.. तुम्हालाही मजा येईल..


-पी.के.