अतिपरिचयात अवज्ञा ही पंक्ती सदा आणि शंभू यांना मान्यच नव्हती. त्यांचं म्हणणं असं, की जे मित्र आमच्यासारखी मैत्री करतात, त्यांच्यात भांडण किंवा अपमान कसा होऊ शकतो. कारण ते इतके जवळचे मित्र होते की कधी त्यांच्यावर भांडण करण्याची वेळ येईल अस त्यांना कधीच वाटत नव्हतं.
लहानपणापासून शाळेत गेलेले मित्र, आता कॉलेज मध्ये जाऊ लागले. इंजिनीअरिंगला ही सोबत अडमिशन घेतल. कॉलेज दुसऱ्या शहरात असल्यामुळे हे तिकडे गेले. आणि एकाच रूममध्ये राहू लागले. दोघांचाही स्वभाव मनमोकळा असल्यामुळे त्यांनी भरपूर मित्र कमावले. एकत्र कॉलेज ला जायचे, यायचे.. कॅन्टीन मध्ये एकत्र बसून खायचे. परीक्षा चालू झाल्या, की हे सगळे मित्र एकत्र बसून अभ्यास करायचे. रात्र रात्र बसून सबमिशन पूर्ण करायचे. सगळ अगदी टीपीकल इंजिनीअरिंगच्या पोरांसारख चालू लागल.
पहिलं वर्ष जसं गेलं, तसेच बाकीचे तीन वर्ष उलटले. इकडेसुद्धा एकही दिवस असं गेला नाही की त्या दिवशी ह्या दोघांचं भांडण झाल. शेवटच्या वर्षी दोघांनी कॅम्पस इंटरव्यू दिला. दोघेही मोठ्या कंपन्यात सेलेक्ट झाले. फ़ाईनल एग्झाम झाल्या आणि लगेच महिन्याभरात ह्या दोघांची जोइनिन्ग आली. आणि गम्मत अशी, एकाच शहरात!
परत हे दोघे रूम पार्टनर म्हणून राहायला लागले. या वेळेला सोबत कॉलेज चे मित्र नव्हते. होते ते त्यांच्या ऑफिस मध्ये झालेले मित्र. सदा लहानपणापासून थोडा मजाकू वृत्तीचा होता. तो नेहमी काहीतरी करून मित्रांची फिरकी घ्यायचा. पण आता शंभूला ते आवडेना. शंभू कधी चिडचिड करायचा. पण ते सदाला कधी कळाल नाही.
एके दिवशी सदाच्या मनात आलं, की आपण शंभूची फिरकी घ्यावी. असे म्हणून तो शम्भूच्या जवळ गेला. आणि उगा बाचाबाची करावी म्हणून काही तरी सुरुवात केली. शंभू सुरुवातीलाच चिडला. पण सदाच्या ते लक्षात नाही आलं. सदाने कंटीन्यू केलं. आणि काही कळायच्या आत शम्भूने सदाच्या कानाखाली वाजवली.
सदा थोडा स्तब्धच राहिला. डोळ्यातून पाणी आलं. आणि आज त्याला अतिपरिचयात अवज्ञा हा पंक्ती ची प्रचीती आली. ह्यात शंभूची चूक होती अस म्हणता येणार नाही, कारण ती मानवी वृत्तीच आहे. त्याला शंभू कसा अपवाद ठरेल?
आता शंभू आणि सदा एका रूम मध्ये सोडा, एका देशात नाहीयेत. सदा कुठे तरी कॅनडाला राहतो तर शंभू इकडे बंगलोरला. आणि ते दोघे सहसा एकमेकांना बोलत सुद्धा नाहीत. पण सदाला आजही वाटत, की त्याने शंभूची फिरकी घ्यायला नको होती. आणि शंभू आजही त्या भांडणासाठी सदाला दोष देतो.
आपला,
पी.के.
No comments:
Post a Comment